“Uiteindelijk ging ik toch maar naar het ziekenhuis hier in de buurt. Ik leerde mijn bekkenbodemspieren te ontspannen en aan te spannen. Ook dat gaf helaas geen verlichting. Mijn klachten verergerden. Ik ging niet meer onbezorgd op pad. Zo checkte ik altijd of er ergens een toilet was waar ik snel naartoe kon gaan. En ik nam altijd schone kleding en incontinentiemateriaal mee. Met het openbaar vervoer naar mijn werk reizen was geen optie. Met de auto voelde ‘veiliger’.
Omdat mijn klachten steeds meer invloed hadden op mijn leven, raadpleegde ik mijn zorgverzekeraar. Zo kwam ik in het St. Antonius Ziekenhuis in Woerden terecht. Daar deed ik uitgebreid mijn hele verhaal. De incontinentieverpleegkundige adviseerde mij darmspoelingen. Je pompt dan water naar binnen in de hoop dat dan in een keer alle ontlasting naar buiten spoelt. Ik was hier dagelijks ruim drie kwartier mee bezig, maar het ongewenste ontlastingsverlies bleef. Het ging steeds vaker mis en ik verloor ook meer ontlasting. In die tijd moest mijn jongste dochter zindelijk worden. Ik gaf haar een standje als het mis ging, terwijl het mij ook niet lukte om mijn ontlasting op te houden. Dat voelde heel tegenstrijdig. Fanatiek sporten en paardrijden ging niet meer. Omdat ik een zittende kantoorbaan had, kon ik gelukkig wel blijven werken.”
Nieuw begin
“Omdat niets hielp, kwam ik in aanmerking voor een neurostimulator, ook wel sacrale neuromodulatie genoemd. Ik kreeg eerst een proefbehandeling die goed werkte. Toen ik eindelijk aan de beurt was, ging ik met een grote glimlach naar de operatiekamer. ‘Dit wordt een nieuw begin’, dacht ik. Direct na de operatie merkte ik al dat het werkte. Ik kon mijn ontlasting weer ophouden en hoefde niet meer naar een toilet te rennen. Dat was zo’n bijzondere ervaring. Ik voel de stimulator wel in mijn bil zitten. Dat went. Voor mij is dit echt een superoplossing. Ik kan weer overal onbezorgd naartoe. Ik rijd weer paard en we hebben de afgelopen zes jaar weer stedentrips kunnen maken. Bij de douane op het vliegveld, laat ik een pasje zien. Dat is het bewijs dat er iets in mijn lichaam zit. Ik mag dan om de detector heen en wordt dan standaard gefouilleerd.”
De schaamte voorbij
Ik deelde mijn probleem vrijwel met niemand. Alleen mijn man, mijn oudste dochter en mijn beste vriendin wisten ervan. Met mijn schaamte maakte ik het mijzelf niet makkelijker. Maar het is zo gênant om in je broek te poepen. Het gekke is dat ik er nu wel open over durf te praten. Mijn belangrijkste advies voor anderen is: blijf niet zoals ik met je klachten rondlopen, maar ga er direct mee naar je huisarts. Bagatelliseer het niet en zet je schaamte opzij. Gelukkig heb ik alsnog mijn vrijheid terug en voel ik geen schaamte meer. We gaan deze zomer weer lekker met het gezin weg. We weten nog niet waar naartoe. Maar er zijn meer dan genoeg opties.”
Zie voor meer informatie: supportincontinence.org/nl/