Vrouw die schildert

Verhaal van John met een neurostimulator

Chronische pijn

In dit verhaal worden de persoonlijke ervaringen van één persoon met een therapie van Medtronic weergegeven. Niet iedereen zal dezelfde resultaten ondervinden. Neem contact op met uw professioneel zorgverlener voor meer informatie over de behandelmogelijkheden.

John:
‘Weer kwaliteit van leven na jarenlange chronische pijn'

Mocht je op het strand toevallig John Cox zien, dan zal je op zijn rug misschien iets speciaals opvallen. Een tatoeage. En niet zomaar een. Het logo van Medtronic met de tekst Medtronic "Inside" erbij. Net zoals computers een sticker hebben die het merk van de processor aangeeft, laat John aan de wereld weten dat hij een neurostimulator van Medtronic “Inside” heeft. John vertelt ons de reden voor het tatoeëren van een voor hem belangrijke herinnering op zijn rug. Medtronic heeft hem weer kwaliteit van leven gegeven na jarenlange chronische pijn.

‘Ik ben 49 jaar en al dertig jaar vrachtwagenchauffeur. Een beroep dat niet zuinig is op het lichaam: lange dagen, veel zitten, tillen en de hele dag op pad. Van de tien chauffeurs hebben er acht rugklachten. Tien jaar geleden in Zuid-Frankrijk voelde ik opeens een knik in mijn rug. Ik kon het niet verklaren. Ik had immens veel pijn, lag stijf in mijn bed. Toch ben ik de 1000 km naar huis teruggereden.

rug van John Cox met logo van Medtronic erop


Ron heeft een tatoeage op zijn rug met het logo van Medtronic en "Inside" erbij

Na een bezoek aan de arts bleek het een hernia te zijn. De kans is groot dat herniaklachten vanzelf overgaan en daarom wilde niemand in Nederland noch in België mij opereren. Met fysiotherapie en medicatie werden de klachten minder, maar de pijn verdween niet helemaal. Na elf maanden uit de roulatie heb ik mijn werkzaamheden hervat.

Tot een goede acht jaar geleden. Toen schoten twee stukjes bot achter in de zenuwkanalen van mijn wervelkolom. De pijn was enorm. Ik kon niet meer lopen. Ik ben uiteindelijk bij dr. Simons in Echt uitgekomen die een MRI liet doen en toen constateerde dat het er echt niet goed uit zag. Hij stelde een operatie voor om het bot weg te vijlen. Ik heb tweeënhalf uur op de operatiekamer gelegen. Het ging om 6 cm bot! Het frustrerende was dat ik niet alleen met de rolstoel het ziekenhuis binnenkwam, maar er ook in een rolstoel uitging. De zenuw naar het linkerbeen was beschadigd. Ik had te lang gelopen met dat bot in mijn zenuw.

Na vijftien maanden te hebben gewerkt aan herstel werd de rugpijn met uitstraling naar mijn been iets minder en kon ik langzaamaan weer wat lopen. Deze periode in mijn leven was zwaar en eiste zijn tol, ook van mijn gezin. Tijdens een consult bij mijn dokter kreeg ik de boodschap dat het nooit honderd procent goed zou komen en ik altijd pijn zou blijven houden.

Toen kwam het traject van pijnbestrijding. Medicatie hielp niet en in 2018 kwam ik bij de helaas te vroeg overleden professor Van Kleef van het Maastricht Universitair Medisch Centrum uit. Hij wilde bekijken of ik voor neurostimulatie in aanmerking kwam.

Ik was altijd al op zoek geweest naar dat strohalmpje dat de pijn kon verlichten. Na een aantal maanden gaf de professor groen licht. Ik weet nog dat de proefplaatsing op een dinsdag was en op vrijdag, diezelfde week, liep ik twee kilometer naar de markt in Landgraaf, waar mijn vrouw werkte. En terug! Ik moest eigenlijk rustig opbouwen, maar zo ben ik. Het leven stelt je voor uitdagingen en het is aan jou om er iets mee te doen. Sta je op of blijf je liggen? Ik geef niet op.

John Cox met zijn truck op de achtergrond

Twee weken later ben ik geopereerd en heb ik de definitieve neurostimulator gekregen. Ik heb acht geleidingsdraden in mijn rug, in totaal 75 cm draad. Zoals duidelijk mag zijn, werkt het fantastisch. Voor mij heeft de stimulatie twee functies: de pijn behandelbaar maken en het effect op mijn linkerbeen. Voor de behandeling had ik vaak ineens geen gevoel meer in mijn been omdat er zenuwen bekneld zitten. Met als gevolg dat ik wat raar over straat hobbelde. Ik kan nu weer normaal lopen.

Ik ben nooit helemaal pijnvrij, maar ik kan weer overal naar toe gaan. Ik rijd weer op de truck, met speciale voorzieningen. Ik werk soms wel 65 uur per week, maar dan moet ik toch op de rem gaan staan. Ik gebruik geen pijnstillers. Ik kan weer een beetje meer echtgenoot zijn voor mijn vrouw en meer vader voor mijn dochter. Zonder dat apparaatje van Medtronic “Inside” was dat nooit gebeurd.